‘Ik heb een waardevol leven met veel mensen om me heen’

UDEN | Met behulp van de TomTom ben ik naar zijn adres op Morene gereden. Ik bel aan en al snel doet mijn gastheer de deur open. Hij heet mij welkom en begeleidt mij naar de woonkamer, waar ik plaatsneem aan tafel. Na een kop koffie met iets lekkers erbij, start ik het interview. Het Udens Weekblad is te gast bij Wim Helfferich voor een terugblik op zijn leven tot nu toe.

tekst en foto’s: Ankh van Burk

Wim is geboren op 14 oktober 1951 in Den Haag als vierde in een gezin van vijf kinderen. Hij heeft nog drie zussen en een broer. Zijn vader was melkboer, die met een kar door de wijken trok. Zijn moeder was huisvrouw en deed het huishouden en zorgde voor de kinderen. In 1961 verhuisde het gezin naar het Bezuidenhout, waar vader koster was geworden in de protestantse Triumf atorkerk. “De sfeer in het gezin was heel goed, we waren gereformeerd, maar niet zo streng. Mijn ouders waren heel gelovig, maar legden de regels niet op aan hun kinderen. Ik voelde me persoonlijk vrij. Als ik geen zin had om naar de kerk te gaan, dan hoefde ik dat niet van mijn moeder. Er werd veel gediscussieerd over geloof of zaken die in de jaren ’60 – ’70 een rol gingen spelen. Ik droeg lange haren, mijn vader vond het verschrikkelijk, maar zei er niks van. Mijn moeder was geïnteresseerd in de ontwikkelingen in de muziek. Mijn ouders en zeker mijn moeder gingen met de tijd mee. De waarden die ik van mijn ouders meekreeg waren respect voor elkaar en dienstbaar zijn voor anderen.”

School
Wim gaat naar de kleuterschool in de Scheldestraat, maar weet daar weinig meer van. “Ik weet nog wel, dat het hoofd van de school op dezelfde dag jarig was als ik. Dat was een groot feest en ik mocht dan naast haar zitten.” Na de kleuterschool gaat Wim naar de lagere school aan de Rijswijkseweg, wat viermaal per dag een halfuur lopen was. “Ik vond de school niet leuk, ik wilde liever de hele dag spelen. Ik had wel veel vriendjes en vriendinnetjes. In 1961 verhuisden wij naar het Bezuidenhout en heb ik nog een jaar daar op school gezeten.” Na de lagere school gaat Wim naar de LTS in Voorburg, waar hij vier jaar elektrotechniek volgt. “Dat was geen succes, ik hield meer van theoretische vakken, maar ik heb wel mijn diploma gehaald.” Wim krijgt werk bij Siemens Elektrotechniek en studeert in de avonduren MTS. “Siemens bouwde in het hele land telefooncentrales. Ik ben dat gaan doen, met name in Brabant. Ik heb dat 17 jaar gedaan.”

Huwelijk
In 1972 ontmoet Wim zijn vrouw Nelma in de sociëteit naast de Triumfatorkerk. Na drie jaar trouwen zij op 17 december 1975 en gaan wonen in Berghem. Na twee jaar verhuizen zij naar Oss, waar ook de kinderen zijn geboren, drie dochters waarvan de jongste al na drie maanden overleed aan wiegendood. “Dat hou je je leven lang bij.” Het echtpaar heeft inmiddels vier kleinkinderen, drie kleindochters en een kleindochter. “We hebben elke dinsdag opa- en omadag en passen wij op. Dat geeft ons veel energie en plezier. We hebben een fijne band met onze kleinkinderen.”

De Schouw
Wim speelt al vanaf 1969 toneel. In Oss hoorde hij dat er een vacature was bij De Schouw in Uden. Ik moest er wel voor naar Uden verhuizen naar Morene. Hij solliciteerde en werd bedrijfsleider, wat inhield dat hij zich bezighield met zaalverhuur en de promotie van voorstellingen. “Dat heb ik zes jaar gedaan tot De Schouw gesloten werd. Bij toeval ben ik terechtgekomen bij een uitzendbureau, die elektromonteurs uitzond. Ik deed daar de administratieve organisatie. Ik kwam in contact met de Arbodienst in hetzelfde gebouw en op basis van mijn toneelervaring werd ik gevraagd om rollenspelen te oefenen met sollicitanten. Ik kwam in de wereld terecht van de re-integratie en dat boeide mij om mensen te helpen bij het vinden van een nieuwe baan. Dat heb ik een jaar gedaan. Toen werd ik benaderd door de Manpower Group. Die hadden een afdeling consultancy. Ik werd aangenomen en mijn eerste project was om mensen weer terug te begeleiden het onderwijs in. Eerst voor de basisschool, later de zij-instromers voor het voortgezet onderwijs. Het leuke was dat ik een mevrouw begeleid had, die later de juf werd van mijn kleinzoon op de Bitswijkschool. Na 2005 werd ik bij Manpower verantwoordelijk voor Kwaliteit, Arbo en Milieu. In die hoedanigheid moest ik ervoor zorgen, dat de certificaten, die Manpower daarvoor had, behouden konden blijven. In 2017 ben ik met pensioen gegaan op de leeftijd van 65 jaar en drie maanden.”

Vrijetijdsbesteding
“Mijn grootste hobby is toneel. Ik ben al vanaf 1969 actief daarin. Eerst bij de Haagse toneelclub Martios. Daarna bij de toneelgroep De Verenigde Spelers in Oss vanaf 1975, die in De Lievekamp speelde. Die vereniging stelde hoge eisen aan kwaliteit. Zo heb ik spraaklessen gehad van Eugenie Herlaar, die vooral leerde om duidelijk te articuleren en toneellessen van een bekende regisseur, die de basis van toneelspelen bijbracht. Ik ben ook lid geworden van toneelgroep Artistique, dat ik mee heb helpen oprichten, naast Piet Dexel. Ik heb daar met veel plezier tien jaar gespeeld, naast de toneelgroep in Oss. Tot 2004. In 2005 heb ik me aangesloten bij Naat Piek om mee te doen met Les Miserables, waar nog een rol over was. Voor het eerst speelde ik in een openluchttheater en voor het eerst zo dicht op het publiek met alle omgevingsgeluiden, zoals vogeltjes. Je moet wel luid spreken. Naat Piek is een grote vereniging met diverse spelersgroepen van jeugd tot senioren. Zo zijn er De Komediantjes in de leeftijd tot 12 jaar, de jongeren van 12 tot 18 jaar en de buitengroep, waar iedereen aan mee kan doen. Tot slot is er de seniorengroep vanaf 65 jaar, waar ik ook deel van uitmaak. We repeteren op vrijdagmiddag onder leiding van Sophie van den Krommenacker. Nu zijn we aan het repeteren voor het stuk ‘De Goede Dood’, een stuk over euthanasie. Dit is mijn 79-ste stuk waaraan ik meedoe.”

Vrijwillerswerk
Naast toneelspelen hield Wim zich ook bezig met decorbouw en onderhoud van het gebouw en het organiseren van de verhuur. Hij is daarmee gestopt vanwege een verschil van inzicht.
Hij werkt nu als vrijwilliger bij de Solidariteitswerkplaats. “Ik sorteer allerlei binnengebrachte materialen in onbruikbaar en bruikbaar. De onbruikbare materialen leveren nog geld op als oud ijzer en de bruikbare materialen worden zo nodig gerepareerd om naar Derdewereld landen verstuurd te worden. Erg leuk om te zien hoe mensen met elkaar omgaan en hoe zaken georganiseerd zijn. Ook ben ik nog vrijwilliger in Bernhoven als gastheer in de hal. Ongelooflijk hoe je mensen met een klein beetje kunt helpen, bijvoorbeeld brengen naar de poli, al of niet met rolstoel, helpen met inchecken, enzovoort. Het geeft mij heel veel voldoening.”

Terugblik
“Ik heb tot nu toe een waardevol leven met heel veel mensen om me heen. Dat maakt het zo waardevol. Ik heb ook weleens tegenslagen gehad, maar dat is een stapje terug en weer twee stappen verder. Soms moet je weer even op adem komen om weer verder te kunnen. Toneelspelen is mijn lust en mijn leven.”