'50 jaar penpals, maar nu skypen we’
Opmerkelijk 47 keer gelezen UDEN – Dikke mappen met mails, een grote doos vol kaarten en brieven en ook nog losse stapels post, ze heeft alles bewaard. “Tegenwoordig skypen we”, vertelt Willy van Osch, maar nu even niet, want haar ‘penpal’ Suzanne White uit Canada zit naast haar op de bank in Uden. Vijftig jaar schrijven ze al met elkaar![image=246301]
Het was in de derde klas van de Mulo dat de Engelse leraar meneer Stultiens met het formulier de klas binnenkwam waarmee Willy Bressers zich aanmeldde om te gaan corresponderen. Op 28 juli 1963 schreef ze haar eerste brief naar Suzanne O’Hanley. “How do you do”, leest Willy voor. “I’m glad to write to you …”
Dat ze die brief zélf heeft?! Ze lacht: “Ik schreef alles eerst in klad, ja, Ik ben erg secuur, dat zie je wel.” Alle brieven en kaarten in de grote doos heeft ze ook allemaal genummerd. “Dit is nummer 101 uit 1976 en de laatste is nummer 318, die was voor moederdag en die heeft Suzanne zelf meegebracht.”
Hartsvriendinnen
Suzanne White uit Halifax in de staat Nova Scotia is voor de vierde keer op bezoek bij haar correspondentievriendin die veel meer is dan een ‘penpal’. “We hebben een speciale band, net als echte zussen. Waar het vandaan komt? Gewoon uit het hart, denk ik. In mijn eerste brief naar Willy schreef ik al dat we ‘best of friends’ zouden worden.”
Geen hotel dus, want deze drie weken logeren Suzanne en haar husband Keith gezellig bij Willy en Rien van Osch. “Ik heb vanmorgen hamburgers gebakken”, lacht Rien. “Wij eten pannenkoeken als avondeten, zij doen dat bij het ontbijt”, vertelt Willy, maar verder zijn de verschillen niet zo groot, weet ook Suzanne. “We voelen ons hier zo welkom! De man van de douane zag ons paspoort: ‘Oh, jullie zijn Canadezen! Jullie bevrijdden ons van de oorlog. Go ahead!”
Kinderen
In 1974 bezocht Willy voor het eerst Canada, daarna duurde het 23 jaar voor ze Suzanne weer zag. “Als je kinderen hebt, heb je minder tijd, maar altijd stuurden we kaarten met kerst en de verjaardagen, ook voor de kinderen. Toen die het huis uit waren, gingen we verder met emailen en nu is het skype.”
Waar ze het over hebben? “Wat doe je vandaag? Hoe is het weer? De general talk”, vertelt Suzanne. Geen grote geheimen, weet Willy. “Maar wel persoonlijke dingen. Je leert elkaar door de jaren heen beter kennen en je komt dicht bij elkaar. Ik heb geen broers of zussen, dus dit was een kans voor mij om dingen van mijn leven te delen met iemand.”
“Like sisters”, knikt Suzanne. “Ik had die eerste keer een foto van haar bij me, zodat ik haar zeker zou herkennen als ze door de douane kwam, maar het was niet moeilijk. Het was alsof we elkaar altijd al gekend hebben.”
