Poëziealbum na 24 jaar weer terug bij eigenaresse

UDEN | Wanneer je poëziealbum al meer dan 20 jaar zoek is, geloof je bijna niet meer dat je hem nog ooit terugkrijgt. Toch was dit in het geval van Susan Winters anders. Dankzij Hennie van Leuken uit Uden kon zij weer door alle geschreven stukjes en creaties van dierbare familieleden, vrienden en vriendinnen bladeren.

door Henk Lunenburg

Veel meisjes hadden op de basisschool een poëziealbum waar ze familie en vrienden een stukje of versje in lieten schrijven. Dat stukje stond meestal op de rechterbladzijde en op de linkerzijde werd een poëzieplaatje geplakt. Er werden allerlei versieringen aangebracht en letters verfraaid, waarna het album ‘meestal’ werd teruggegeven aan de eigenares. Hennie van Leuken vond 20 jaar geleden zo’n poëziealbum tijdens het leegmaken van het huis van haar schoonouders in Uden. Het boekje bleek toen al 4 jaar in dat huis te hebben gelegen. Navraag bij diverse kennissen en later ook via internet leverde niets op. Hennie bewaarde het album zorgvuldig verpakt in folie. Toen ze onlangs de rubriek gevonden/verloren in een krant zag, kwam ze op het idee om ook zo’n advertentie te plaatsen. Ze schreef: ‘Susan W: heb je poëziealbum gevonden dat al ruim 20 jaar zoek is.’ Dat deze rubriek goed gelezen wordt, bleek al snel. Verschillende mensen benaderden Susan, die dus in Uden heeft gewoond, om te vertellen dat mogelijk haar poëziealbum gevonden was.

‘Het moest zo zijn’
Susan heet nu Hooijen met haar achternaam en woont in Tilburg. “Ik kon bijna niet geloven dat mijn poëziealbum eindelijk gevonden was”, vertelt ze. “Ik stuurde een appje, en daarop kreeg ik een app terug met een foto van het eerste gedicht, geschreven door mijn moeder. Dit was een emotioneel moment; mijn moeder is 2 jaar geleden overleden.” Zaterdag kwam Susan met haar vader - die in Volkel woont - naar Uden om het poëziealbum in ontvangst te nemen. In het album staan veel geschreven stukjes van dierbare personen die overleden zijn, zoals haar opa’s, oma’s en de tweelingbroer van haar moeder. “Dat dit nu gebeurt is geen toeval, dat moest zo zijn. Dat heeft mama geregeld”, zegt Susan. “Ik ben Hennie heel dankbaar, ze heeft mij hiermee heel blij gemaakt!”